ಈಗೀಗ ಎಲ್ಲೇ ಹೋಗ್ಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ಕಾರು, ಬೈಕ್ ಅಥವಾ ಆಟೋ ಮೊರೆ ಹೋಗ್ತೀವಿ. ಆದ್ರೆ ನಾವು ಸಣ್ಣವರಿದ್ದಾಗ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ರೂ ನಡ್ಕೊಂಡೇ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ದಿದ್ದು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಕಿಲೋ ಮೀಟರ್‌ಗಳನ್ನು ನಡ್ಕೊಂಡೇ ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ಅದು ಆಗ ತುಂಬಾ ದೂರ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸ್ತಾನೂ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ದೂರದ ಊರುಗಳಿಗೆ ಹೋಗ್ಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ಮಾತ್ರ ಬಸ್‌ಗಳನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸ್ತಿದ್ವಿ. ಅದು ಬಿಟ್ಟು ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಊರುಗಳಿಗೆ ಹೋಗೋಕೆ ಜೀಪ್, ಟೆಂಪೋ, ಅಂಬಾಸಿಡರ್ ಕಾರುಗಳು.. ಒಂದರ್ಧ ಕಿಲೋ ಮೀಟರ್ ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಹೊಗೆ ಬಿಡುವ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಆಟೋ ರಿಕ್ಷಾಗಳು.. ಟೆಂಪೋದಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ಬೇಕಂದ್ರೆ, ಜನ ಫುಲ್ ಆಗ್ಬೇಕು, ಅಷ್ಟೊತ್ತು ಕಾಯ್ಲೇ ಬೇಕು. ಆ ಟೆಂಪೋಗೊಬ್ಬ ಕಂಡಕ್ಟರ್.. ಟೆಂಪೋ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಆಗಿಯೇ ನಿಂತಿರತ್ತೆ. ಆ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ರೈಯಾ....... ಅಂತ ತನ್ನದೇ ಕೀರಲು ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಕೂಗೋವರೆಗೆ ಟೆಂಪೋ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗೋದೇ ಇಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಜೀಪ್ ಪ್ರಯಾಣವಂತೂ ಕೇಳೋದೇ ಬೇಡ.. ನಮ್ಮೂರಿನ ರಸ್ತೆಗಳಿಗೆ ಅಂತಹ ಜೀಪ್‌ಗಳು ಬೇಕೇ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆ ಜೀಪ್‌ಗಳು ಯಾವ ಗುಡ್ಡ ಬೇಕಾದ್ರೂ ಹತ್ತಿ ಹೋಗ್ತಿತ್ತು.. ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ತೋಡು, ನದಿ, ಮಣ್ಣು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿನ ಕೆಸರು.. ಇದ್ಯಾವುದೂ ಆ ಜೀಪ್‌ಗಳಿಗೆ ಸಮಸ್ಯೆಯೇ ಆಗ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ವಿಶೇಷ ಅಂದ್ರೆ ಒಂದು ಜೀಪ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಅಂದ್ರೂ 15ರಿಂದ 20 ಜನ ಇರ್ತಿದ್ರು. ಆ ಡ್ರೈವರ್‌ನ ದೇಹದ ಅರ್ಧ ಭಾಗ ಜೀಪ್‌ನಿಂದಾಚೆ ಇರ್ತಿತ್ತು. ಆತನ ಬ್ಯಾಲೆನ್ಸ್ ಪೂರ್ತಿ ಆ ಜೀಪ್‌ನ ಸ್ಟೆಯರಿಂಗ್ ಮೇಲೆ ಇರ್ತಿತ್ತು.. ಜೀಪ್‌ನ ಎಡಬದಿಯ ಫೂಟ್‌ರೆಸ್ಟ್ ಬಳಿ ಎರಡು ಅಥವಾ ಮೂರು ಜನ ನಿಂತಿರ್ತಿದ್ರು. ಇನ್ನು ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಐದು ಜನ ನಿಲ್ಲೋದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಬಸ್ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕಾದು ಕೊನೆಗೆ ಇಂತಹ ಜೀಪೋ, ಟೆಂಪೋದಲ್ಲಿ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಕೂತ್ಕೊಂಡು ಹೋಗೋವಾಗ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಕೆಂಪು ಬಸ್ ಬರ್ತಿತ್ತು.. ಬಸ್‌ನ ಮೂತಿ ನೋಡಿದಾಗ ಅದು ನಮ್ಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿ ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ ನಕ್ಕಂಗೆ ಅನಿಸ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನನ್ನು ಕಾಯೋಕಾಗ್ದೆ ಅರ್ಜೆಂಟಲ್ಲಿ ಹೋದ್ರಲ್ಲಾ, ಈಗ ಅನುಭವಿಸಿ ಅನ್ನೋ ಥರ ಇರ್ತಿತ್ತು ಆ ಕೆಂಪು ಬಸ್ಸಿನ ಲುಕ್... ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಕೆಎಸ್‌ಆರ್‌ಟಿಸಿ ಬಸ್‌ಗಳು ದೇವರಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ.. ಬಸ್‌ನ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯಲ್ಲೂ ಸೋರ್ತಿತ್ತು. ಕಿಟಿಕಿ ಪಕ್ಕದ ಸೀಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೂತು ಕಿಟಕಿ ಹಾಕೊಂಡ್ರೂ ಜೋರು ಮಳೆಗೆ ನೀರು ಒಳಗಡೆ ಬರ್ತಿತ್ತು..
ಆಗೆಲ್ಲ ಮನೆಯಿಂದ ಪೇಟೆ, ಅಥವಾ ಪೇಟೆಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ಹೋಗ್ಬೇಕಾದ್ರೆ ನಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ಆದ್ರೆ ಮಟ ಮಟ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ನಮ್ಮೂರಿನ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ನಡೀಬೇಕಾದ್ರೆ ನಿಮಿಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡ್ತಿದ್ವಿ. ಯಾರಾದ್ರೂ ಪರಿಚಿತರು ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರ್ತಾ ಇದ್ದಾರಾ ಅಂತ.. ಆಗ ಕೆಲವರೆಲ್ಲ ಬೈಕ್ ಅಥವಾ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಬಂದ್ರೂ ನೋಡಿಯೂ ನೋಡದಂಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ರು. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಿದ್ರು. ಹಾಗಾಗಿ ಸ್ಕೂಲ್‌ಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದಾಗ ಗಾಡಿ ಇರೋವ್ರನ್ನೆಲ್ಲ ಬೇಗ ಪರಿಚಯ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಬಿಡ್ತಿದ್ವಿ. ನಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗೋದಿದ್ರೂ ಮೈನ್‌ ರೋಡ್‌ಗಿಂತ ಶಾರ್ಟ್‌ ಕಟ್‌ಗಳನ್ನೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸ್ತಿದ್ವಿ. ಯಾರದ್ದೋ ತೋಟದ ಮೂಲಕ, ಗದ್ದೆ ಬದಿಯ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮದೇ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಯೋಚನೆ ನಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗೋದು.
ಸೈಕಲ್ ಓಡ್ಸೋಕೆ ಕಲಿಯೋದು ಹುಡುಗರಿಗೆ ಶಾಲಾ ದಿನದ ದೊಡ್ಡ ಟಾರ್ಗೆಟ್. ಈಗ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಕಲಿತು ಲೈಸೆನ್ಸ್ ಪಡ್ಕೊಳ್ಳುವಾಗ್ಲೂ ಅಷ್ಟು ಖುಷಿಯಾಗಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ ಆಗ ಸೈಕಲ್ ಓಡ್ಸೋಕೆ ಕಲಿತು ಬಿಟ್ರೆ, ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಗೆದ್ದು ಬಿಟ್ಟಂಗೆ.. 3 ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ರೆ ಒಂದು ಗಂಟೆ ಸೈಕಲ್ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಸಿಗ್ತಿತ್ತು. ಆ ಸೈಕಲ್ ಹೇಗಿತ್ತು ಅಂತ ಹೇಳೋದು ಕಷ್ಟ. ಆದ್ರೆ ಅದನ್ನು ಓಡ್ಸಿದವರಿಗೆ ಆ ಸೈಕಲ್‌ನ ಚಿತ್ರಣ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಇರುತ್ತೆ.. ಪುಸ್ತಕ ತಗೊಳ್ಳೋಕೋ ಅಥವಾ ಇನ್ಯಾವುದಕ್ಕೋ ಅಪ್ಪ ಕೊಡ್ತಿದ್ದ ಹಣದಲ್ಲಿ 25, 50 ಪೈಸೆ ಉಳಿಸ್ತಾ 3 ರೂಪಾಯಿ ಆಗ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಸೈಕಲ್ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ತಗೊಂಡು ರೌಂಡ್ ಹೊಡಿಯೋಕೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ಆ ಸೈಕಲ್‌ನಿಂದ ಅದೆಷ್ಟು ಸಲ ಬಿದ್ದಿದ್ದೀವಿ ಅನ್ನೋದಿಕ್ಕೆ ಲೆಕ್ಕನೇ ಇರಲ್ಲ.. ಆಗ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲರ ಮೊಣಕೈ ಮತ್ತು ಮೊಣಕಾಲಿನ ಮೇಲೆ ಚರ್ಮನೇ ಇರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.. Funny but its true.. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇಬ್ರೂ ಅಥವಾ ಮೂವರು ಸೈಕಲ್ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಪಡ್ಕೊಂಡು ರೌಂಡ್ ಹೊಡಿಯೋಕೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ತೀರಾ ಹಣ ಇಲ್ಲದೆ ಇದ್ದಾಗ ನಮ್ಮ ಮನೆಯದ್ದೋ ಅಥವಾ ಪಕ್ಕದ ತೋಟದ್ದೋ ಗೇರುಬೀಜ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಅದನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಿ, ಆ ಹಣದಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ತಗೊಳ್ಳೋಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೂ ಉಂಟು.. ನಾವು ಆಗ ಸೈಕಲ್ ಮೇಲೆ ಕೂತು ಹೋಗ್ಬೇಕಾದ್ರೆ ಆ ಫೀಲ್, ಈಗಿನ ಯಾವ ಬುಲೆಟ್‌ ರೈಡ್‌ಗೂ ಕಡಿಮೆ ಇರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.
ಸಣ್ಣವರಿದ್ದಾಗ ಹಾಲಿನ ಹುಡಿ ತಿನ್ನೋದು ನಂಗಂತೂ ತುಂಬಾನೇ ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಇದು ನಂಗೆ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ ಅನ್ಸತ್ತೆ.. ಎಲ್ರಿಗೂ ಆಗ್ತಿತ್ತೇನೋ.. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಹಾಲಿನ ಹುಡಿಯ ಪ್ಯಾಕೆಟನ್ನು ಯಾವುದೋ ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿ ಇಡ್ತಿದ್ರು. ನೆಂಟ್ರು ಬಂದ್ರೆ ಮಾತ್ರ ಟೀ ಅಥವಾ ಕಾಫಿ ಮಾಡೋಕೆ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಿಸ್ಬಾರ್ದು ಅಂತ ಅದನ್ನು ಅಡಗಿಸಿ ಇಡ್ತಿದ್ರು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದೆ ಇದ್ದಾಗ ನಮ್ಮ ಇನ್ವೆಸ್ಟಿಗೇಷನ್ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಆಗ್ಗಿತ್ತು. ಆಪರೇಷನ್ ಮಿಲ್ಕ್ ಪೌಡರ್.. ಜಾಸ್ತಿ ತಿಂದ್ರೆ ಮತ್ತೆ ಅಮ್ಮ ಓಪನ್ ಮಾಡಿ ನೋಡಿದಾಗ ಗೊತ್ತಾಗತ್ತೆ ಅಂತ ಒಂದು ಸ್ಪೂನ್ ಮಾತ್ರ ಬಾಯಿಗೆ ಹಾಕ್ತಿದ್ವಿ. ಆದ್ರೆ ಒಂದು ಸ್ಪೂನ್ ತಿನ್ತಾ ಇದ್ದಂಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ಪೂನ್ ತಿನ್ನೋಣ ಅಂತ ಮನಸಾಗ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ನಾಲ್ಕೈದು ಬಾರಿ ಆದಾಗ ಹಾಲಿನ ಹುಡಿ ಬಹುತೇಕ ಖಾಲಿ ಆಗ್ತಿತ್ತು. ಯಾವತ್ತಾದ್ರೂ ನೆಂಟ್ರು ಬಂದಾಗ ಟೀ ಮಾಡೋಣ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಅಡಗಿಸಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಹಾಲಿನ ಹುಡಿ ತೆಗೆದು ನೋಡಿದ್ರೆ ಅದ್ರಲ್ಲೇನೂ ಇರ್ತಿಲ್ಲಿಲ್ಲ.. ಆಮೇಲೇ ಬೈಗುಳ ಇದ್ದಿದ್ದೇ.. ಆಗ ಯಾವುದಾದ್ರೂ ಮಂಚದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿ ಕೂತ್ಕೋತಿದ್ವಿ.
ನೆಲ್ಲಿಕಾಯಿ ಮರ ಹುಡುಕ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ನೆಲ್ಲಿಕಾಯಿ ಕಿತ್ತು ತಿಂದು ಆಮೇಲೆ ನೀರು ಕುಡಿಯುವಾಗ ಅದೆಷ್ಟು ಸಿಹಿ ಇರ್ತಿತ್ತು ಅಲ್ವಾ.. ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗ್ಗೆ ಚಳಿಯನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಕಾಡು ಮಾವಿನ ಮರದತ್ತ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣು ಹೆಕ್ಕೋದು.. ಆಮೇಲೆ ಅದ್ರ ಸೊನೆಯನ್ನು ಅದೇ ಮರಕ್ಕೆ ಮೆತ್ತಿಸಿ ಆ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ರಸವನ್ನು ಹೀರೋದ್ರಲ್ಲಿ ತುಂಬಾನೇ ಟೇಸ್ಟ್ ಇತ್ತು. ಅಮವಾಸ್ಯೆಗೊಮ್ಮೆ ಹುಣ್ಣಿಮೆಗೊಮ್ಮೆ ಬೆಳೆಯುವ ಚೆರಿ ಹಣ್ಣು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಬಾಯೊಳಗೆ ಹಾಕೊಳ್ತಿದ್ವಿ. ಹಲಸಿನ ಹಣ್ಣು ಮರದಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ರೆ ಅಲ್ಲೇ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಕೂತು ತಿನ್ತಾ ಇದ್ವಿ. ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿ ಮಾರೋಕೆ ಬರುವವರ ಸೈಕಲ್ ಗಂಟೆ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸಿದ್ರೆ ಸಾಕು.. ಮನೆಯಲ್ಲಿರೋ ಚಿಲ್ಲರೆಯನ್ನೆಲ್ಲ ಜಾಲಾಡ್ತಿದ್ವಿ. 25 ಪೈಸೆಗೆ ಕ್ಯಾಂಡಿ, 50 ಪೈಸೆಗೆ ಬೆಲ್ಲ ಕ್ಯಾಂಡಿ.. ವಿವಿಧ ಕಲರ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಬರ್ತಿದ್ದ ಲಾಲಿಯನ್ನು ಚಪ್ಪರಿಸಿದ್ದೇ ಚಪ್ಪರಿಸಿದ್ದು.. ಅದು ಖಾಲಿ ಆದ್ಮೇಲೂ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಕವರ್ ನೆಕ್ಕೋದು ಇದ್ದಿದ್ದೇ..
ಸ್ಕೂಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಏನಾದ್ರೂ ಅಸೈನ್‌ಮೆಂಟ್ ಬರ್ಕೊಂಡು ಬರೋಕೆ ಹೇಳ್ತಿದ್ರು. ಆದ್ರೆ ನಾವು ಹುಡುಗರು ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಬರ್ಕೊಂಡು ಬರ್ತಾ ಇದ್ದಿದ್ದು ಕಡಿಮೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕ್ಲಾಸ್‌ಗೆ ಬರುವ ಟೀಚರ್ ಸಹ ಅದನ್ನು ಮರೆತಿರ್ತಿದ್ರು. ಆದ್ರೆ ಈ ಗಾಂಧಿ ಪೀಸ್‌ಗಳು ಇದ್ದಾವಲ್ಲಾ.. especially ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳು.. ಸಾರ್.. ನೀವು ಅಸೈನ್‌ಮೆಂಟ್ ಬರ್ಕೊಂಡು ಬರೋಕೆ ಹೇಳಿದ್ರಿ ಅಂತ ರಾಗ ಎಳೀತಿದ್ರು. ಆಗ್ಲೇ ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ಟೀಚರು ಆ ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಶಹಬ್ಬಾಸ್‌ಗಿರಿ ನೀಡ್ತಾ ಅಸೈನ್‌ಮೆಂಟ್ ಬರೆಯದೆ ಬಂದವರೆಲ್ಲ ಎದ್ದು ನಿಂತ್ಕೊಳ್ಳಿ ಅಂತ ಹೇಳ್ತಿದ್ರು. ಕೊನೆಗೆ ನೋಡಿದ್ರೆ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ ಎದ್ದು ನಿಂತ್ಕೋತಿದ್ರು. ನಾವಂತೂ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲೋದ್ರಲ್ಲಿ ಮಿಸ್ಸೇ ಇಲ್ಲ..
ಐದು ಅಥವಾ ಆರನೆಯ ಕ್ಲಾಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಇರ್ಬೇಕು.. ನಂಗೆ ಗಣಿತದಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. 25ರಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ಮಾರ್ಕ್ಸ್.. ಆ ದಿನ ನಾನು ಬೈಸ್ಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನು ಮರೆಯೋಕಾಗಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಯಾರನ್ನಾದ್ರೂ ಕರ್ಕೊಂಡು ಬರೋಕೆ ಹೇಳಿದ್ರು. ದುರಂತ ಅಂದ್ರೆ ಸಂಜೆ ಉತ್ತರ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಆ ಉತ್ತರ ಪತ್ರಿಕೆ ಎಲ್ಲೋ ಕಳ್ದೋಗಿತ್ತು. ಮರುದಿನ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕರ್ಕೊಂಡು ಸ್ಕೂಲ್‌ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಗಣಿತದ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಅಮ್ಮನ ಮುಂದೆ ನಂಗೆ ಉಗ್ದು ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಹಾಕಿದ್ರು. ಮನೆಗೆ ಹೋದ್ಮೇಲೆ ಅಮ್ಮ ನಡೆದಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಹೇಳಿದ್ರು. ಆಗ ಅಪ್ಪನ ಕಡೆಯಿಂದನೂ ಮಂಗಳಾರತಿ ಆಗಿತ್ತು. ಜೊತೆಗೆ ಬೆತ್ತದ ರುಚಿಯೂ..
ಆ ಟೈಮ್‌ನಲ್ಲಿ ಯಾರದ್ದಾದ್ರೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೋರೆವೆಲ್ ಕೊರೆಯುತ್ತಾ ಇದ್ರೆ ನಾವು ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಸಂಜೆವರೆಗೂ ಅಲ್ಲೇ ಇರ್ತಿದ್ವಿ. ಆಗೆಲ್ಲ 300-400 ಅಡಿಗೆಲ್ಲ ನೀರು ಸಿಗ್ತಿತ್ತು. ಬೋರೆವೆಲ್ ಕೊರೆದು ನೀರು ಸಿಗ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಪೈಪ್ ಮೂಲಕ ನೀರು ಮೇಲಕ್ಕೆ ಹಾರೋದನ್ನು ನೋಡೋದೇ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬವಾಗಿತ್ತು. ಇನ್ನು ಎಲ್ಲಾದ್ರೂ ಜೆಸಿಬಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಿದ್ರೆ ಅದನ್ನು ನೋಡ್ತಾ ನಿಲ್ಲೋದೇ ಕೆಲಸ. ಜೆಸಿಬಿ ಮಣ್ಣು ತೆಗೆಯೋದನ್ನು ಎಷ್ಟು ನೋಡಿದ್ರೂ ಸಾಕಾಗ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಗೆ ಬಂದ್ಮೇಲೆ ಬಲಗೈಯಲ್ಲಿ ಜೆಸಿಬಿ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ಮಣ್ಣು ತೆಗಿಯೋಕೆ ನೋಡ್ತಿದ್ವಿ. ಅದೂ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಆಟ. ಲಕ್ಷದೀಪೋತ್ಸವ ಮತ್ತಿತರ ಜಾತ್ರೆ ವೇಳೆ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್‌ನ ಆಟಿಕೆ ಜೆಸಿಬಿಯನ್ನು ಖರೀದಿ ಮಾಡುವಂತೆ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ದುಂಬಾಲು ಬೀಳೋದು, ಅಪ್ಪ ಬೈಯೋದು.. ಜಾತ್ರೆಗೆ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಸುತ್ತಾಡೋದು.. ಸಂಜೆಯಿಂದ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ವರೆಗೆ. ಜೇಬಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೂಪಾಯಿಯೂ ಇರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಇರೋ ಬರೋ ಸ್ಟಾಲ್‌ಗಳ ಬ್ರೌಷರ್‌ಗಳನ್ನು ತಗೊಂಡು ಜೇಬಲ್ಲಿ ಇಟ್ಕೋತಿದ್ವಿ. ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ವರೆಗೆ ಸುತ್ತಾಡಿ ಕಾಲು ಸೋತ ಮೇಲೆ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕೋದು. ಐದು ದಿನ ಜಾತ್ರೆ ಇದ್ರೆ, ಐದೂ ದಿನ ಸುತ್ತಾಡ್ತಿದ್ವಿ. ಈ ಐದು ದಿನದಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತೋ ಒಂದು ದಿನ ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಕಾಡಿ ಬೇಡಿ ತಗೊಂಡ 10-20 ರೂಪಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಐಸ್‌ಕ್ರೀಮ್ ಅಥವಾ ಗೋಬಿ ಮಂಚೂರಿ ತಿಂದ್ರೆ ಅದೇ ದೊಡ್ಡ ವಿಷ್ಯ.
ಅಂದ ಹಾಗೆ ಇವೆಲ್ಲ ಬಹುತೇಕ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯ ದಿನದ ನೆನಪುಗಳು..
ಆಗೆಲ್ಲ ಮನೆಯಿಂದ ಪೇಟೆ, ಅಥವಾ ಪೇಟೆಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ಹೋಗ್ಬೇಕಾದ್ರೆ ನಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ಆದ್ರೆ ಮಟ ಮಟ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ನಮ್ಮೂರಿನ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ನಡೀಬೇಕಾದ್ರೆ ನಿಮಿಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡ್ತಿದ್ವಿ. ಯಾರಾದ್ರೂ ಪರಿಚಿತರು ಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರ್ತಾ ಇದ್ದಾರಾ ಅಂತ.. ಆಗ ಕೆಲವರೆಲ್ಲ ಬೈಕ್ ಅಥವಾ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಬಂದ್ರೂ ನೋಡಿಯೂ ನೋಡದಂಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ರು. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಿದ್ರು. ಹಾಗಾಗಿ ಸ್ಕೂಲ್‌ಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದಾಗ ಗಾಡಿ ಇರೋವ್ರನ್ನೆಲ್ಲ ಬೇಗ ಪರಿಚಯ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಬಿಡ್ತಿದ್ವಿ. ನಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗೋದಿದ್ರೂ ಮೈನ್‌ ರೋಡ್‌ಗಿಂತ ಶಾರ್ಟ್‌ ಕಟ್‌ಗಳನ್ನೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸ್ತಿದ್ವಿ. ಯಾರದ್ದೋ ತೋಟದ ಮೂಲಕ, ಗದ್ದೆ ಬದಿಯ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮದೇ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಯೋಚನೆ ನಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗೋದು.
ಸೈಕಲ್ ಓಡ್ಸೋಕೆ ಕಲಿಯೋದು ಹುಡುಗರಿಗೆ ಶಾಲಾ ದಿನದ ದೊಡ್ಡ ಟಾರ್ಗೆಟ್. ಈಗ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಕಲಿತು ಲೈಸೆನ್ಸ್ ಪಡ್ಕೊಳ್ಳುವಾಗ್ಲೂ ಅಷ್ಟು ಖುಷಿಯಾಗಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ ಆಗ ಸೈಕಲ್ ಓಡ್ಸೋಕೆ ಕಲಿತು ಬಿಟ್ರೆ, ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಗೆದ್ದು ಬಿಟ್ಟಂಗೆ.. 3 ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ರೆ ಒಂದು ಗಂಟೆ ಸೈಕಲ್ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಸಿಗ್ತಿತ್ತು. ಆ ಸೈಕಲ್ ಹೇಗಿತ್ತು ಅಂತ ಹೇಳೋದು ಕಷ್ಟ. ಆದ್ರೆ ಅದನ್ನು ಓಡ್ಸಿದವರಿಗೆ ಆ ಸೈಕಲ್‌ನ ಚಿತ್ರಣ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಇರುತ್ತೆ.. ಪುಸ್ತಕ ತಗೊಳ್ಳೋಕೋ ಅಥವಾ ಇನ್ಯಾವುದಕ್ಕೋ ಅಪ್ಪ ಕೊಡ್ತಿದ್ದ ಹಣದಲ್ಲಿ 25, 50 ಪೈಸೆ ಉಳಿಸ್ತಾ 3 ರೂಪಾಯಿ ಆಗ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಸೈಕಲ್ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ತಗೊಂಡು ರೌಂಡ್ ಹೊಡಿಯೋಕೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ಆ ಸೈಕಲ್‌ನಿಂದ ಅದೆಷ್ಟು ಸಲ ಬಿದ್ದಿದ್ದೀವಿ ಅನ್ನೋದಿಕ್ಕೆ ಲೆಕ್ಕನೇ ಇರಲ್ಲ.. ಆಗ ಬಹುತೇಕ ಎಲ್ಲರ ಮೊಣಕೈ ಮತ್ತು ಮೊಣಕಾಲಿನ ಮೇಲೆ ಚರ್ಮನೇ ಇರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.. Funny but its true.. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇಬ್ರೂ ಅಥವಾ ಮೂವರು ಸೈಕಲ್ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಪಡ್ಕೊಂಡು ರೌಂಡ್ ಹೊಡಿಯೋಕೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ವಿ. ತೀರಾ ಹಣ ಇಲ್ಲದೆ ಇದ್ದಾಗ ನಮ್ಮ ಮನೆಯದ್ದೋ ಅಥವಾ ಪಕ್ಕದ ತೋಟದ್ದೋ ಗೇರುಬೀಜ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಅದನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಿ, ಆ ಹಣದಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ತಗೊಳ್ಳೋಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೂ ಉಂಟು.. ನಾವು ಆಗ ಸೈಕಲ್ ಮೇಲೆ ಕೂತು ಹೋಗ್ಬೇಕಾದ್ರೆ ಆ ಫೀಲ್, ಈಗಿನ ಯಾವ ಬುಲೆಟ್‌ ರೈಡ್‌ಗೂ ಕಡಿಮೆ ಇರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.
ಸಣ್ಣವರಿದ್ದಾಗ ಹಾಲಿನ ಹುಡಿ ತಿನ್ನೋದು ನಂಗಂತೂ ತುಂಬಾನೇ ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಇದು ನಂಗೆ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ ಅನ್ಸತ್ತೆ.. ಎಲ್ರಿಗೂ ಆಗ್ತಿತ್ತೇನೋ.. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಹಾಲಿನ ಹುಡಿಯ ಪ್ಯಾಕೆಟನ್ನು ಯಾವುದೋ ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿ ಇಡ್ತಿದ್ರು. ನೆಂಟ್ರು ಬಂದ್ರೆ ಮಾತ್ರ ಟೀ ಅಥವಾ ಕಾಫಿ ಮಾಡೋಕೆ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಿಸ್ಬಾರ್ದು ಅಂತ ಅದನ್ನು ಅಡಗಿಸಿ ಇಡ್ತಿದ್ರು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದೆ ಇದ್ದಾಗ ನಮ್ಮ ಇನ್ವೆಸ್ಟಿಗೇಷನ್ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಆಗ್ಗಿತ್ತು. ಆಪರೇಷನ್ ಮಿಲ್ಕ್ ಪೌಡರ್.. ಜಾಸ್ತಿ ತಿಂದ್ರೆ ಮತ್ತೆ ಅಮ್ಮ ಓಪನ್ ಮಾಡಿ ನೋಡಿದಾಗ ಗೊತ್ತಾಗತ್ತೆ ಅಂತ ಒಂದು ಸ್ಪೂನ್ ಮಾತ್ರ ಬಾಯಿಗೆ ಹಾಕ್ತಿದ್ವಿ. ಆದ್ರೆ ಒಂದು ಸ್ಪೂನ್ ತಿನ್ತಾ ಇದ್ದಂಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ಪೂನ್ ತಿನ್ನೋಣ ಅಂತ ಮನಸಾಗ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ನಾಲ್ಕೈದು ಬಾರಿ ಆದಾಗ ಹಾಲಿನ ಹುಡಿ ಬಹುತೇಕ ಖಾಲಿ ಆಗ್ತಿತ್ತು. ಯಾವತ್ತಾದ್ರೂ ನೆಂಟ್ರು ಬಂದಾಗ ಟೀ ಮಾಡೋಣ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಅಡಗಿಸಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಹಾಲಿನ ಹುಡಿ ತೆಗೆದು ನೋಡಿದ್ರೆ ಅದ್ರಲ್ಲೇನೂ ಇರ್ತಿಲ್ಲಿಲ್ಲ.. ಆಮೇಲೇ ಬೈಗುಳ ಇದ್ದಿದ್ದೇ.. ಆಗ ಯಾವುದಾದ್ರೂ ಮಂಚದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿ ಕೂತ್ಕೋತಿದ್ವಿ.
ನೆಲ್ಲಿಕಾಯಿ ಮರ ಹುಡುಕ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ನೆಲ್ಲಿಕಾಯಿ ಕಿತ್ತು ತಿಂದು ಆಮೇಲೆ ನೀರು ಕುಡಿಯುವಾಗ ಅದೆಷ್ಟು ಸಿಹಿ ಇರ್ತಿತ್ತು ಅಲ್ವಾ.. ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗ್ಗೆ ಚಳಿಯನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಕಾಡು ಮಾವಿನ ಮರದತ್ತ ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣು ಹೆಕ್ಕೋದು.. ಆಮೇಲೆ ಅದ್ರ ಸೊನೆಯನ್ನು ಅದೇ ಮರಕ್ಕೆ ಮೆತ್ತಿಸಿ ಆ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ರಸವನ್ನು ಹೀರೋದ್ರಲ್ಲಿ ತುಂಬಾನೇ ಟೇಸ್ಟ್ ಇತ್ತು. ಅಮವಾಸ್ಯೆಗೊಮ್ಮೆ ಹುಣ್ಣಿಮೆಗೊಮ್ಮೆ ಬೆಳೆಯುವ ಚೆರಿ ಹಣ್ಣು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಬಾಯೊಳಗೆ ಹಾಕೊಳ್ತಿದ್ವಿ. ಹಲಸಿನ ಹಣ್ಣು ಮರದಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ರೆ ಅಲ್ಲೇ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಕೂತು ತಿನ್ತಾ ಇದ್ವಿ. ಐಸ್ ಕ್ಯಾಂಡಿ ಮಾರೋಕೆ ಬರುವವರ ಸೈಕಲ್ ಗಂಟೆ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸಿದ್ರೆ ಸಾಕು.. ಮನೆಯಲ್ಲಿರೋ ಚಿಲ್ಲರೆಯನ್ನೆಲ್ಲ ಜಾಲಾಡ್ತಿದ್ವಿ. 25 ಪೈಸೆಗೆ ಕ್ಯಾಂಡಿ, 50 ಪೈಸೆಗೆ ಬೆಲ್ಲ ಕ್ಯಾಂಡಿ.. ವಿವಿಧ ಕಲರ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಬರ್ತಿದ್ದ ಲಾಲಿಯನ್ನು ಚಪ್ಪರಿಸಿದ್ದೇ ಚಪ್ಪರಿಸಿದ್ದು.. ಅದು ಖಾಲಿ ಆದ್ಮೇಲೂ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಕವರ್ ನೆಕ್ಕೋದು ಇದ್ದಿದ್ದೇ..
ಸ್ಕೂಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಏನಾದ್ರೂ ಅಸೈನ್‌ಮೆಂಟ್ ಬರ್ಕೊಂಡು ಬರೋಕೆ ಹೇಳ್ತಿದ್ರು. ಆದ್ರೆ ನಾವು ಹುಡುಗರು ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಬರ್ಕೊಂಡು ಬರ್ತಾ ಇದ್ದಿದ್ದು ಕಡಿಮೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕ್ಲಾಸ್‌ಗೆ ಬರುವ ಟೀಚರ್ ಸಹ ಅದನ್ನು ಮರೆತಿರ್ತಿದ್ರು. ಆದ್ರೆ ಈ ಗಾಂಧಿ ಪೀಸ್‌ಗಳು ಇದ್ದಾವಲ್ಲಾ.. especially ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳು.. ಸಾರ್.. ನೀವು ಅಸೈನ್‌ಮೆಂಟ್ ಬರ್ಕೊಂಡು ಬರೋಕೆ ಹೇಳಿದ್ರಿ ಅಂತ ರಾಗ ಎಳೀತಿದ್ರು. ಆಗ್ಲೇ ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ಟೀಚರು ಆ ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಶಹಬ್ಬಾಸ್‌ಗಿರಿ ನೀಡ್ತಾ ಅಸೈನ್‌ಮೆಂಟ್ ಬರೆಯದೆ ಬಂದವರೆಲ್ಲ ಎದ್ದು ನಿಂತ್ಕೊಳ್ಳಿ ಅಂತ ಹೇಳ್ತಿದ್ರು. ಕೊನೆಗೆ ನೋಡಿದ್ರೆ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ ಎದ್ದು ನಿಂತ್ಕೋತಿದ್ರು. ನಾವಂತೂ ಎದ್ದು ನಿಲ್ಲೋದ್ರಲ್ಲಿ ಮಿಸ್ಸೇ ಇಲ್ಲ..
ಐದು ಅಥವಾ ಆರನೆಯ ಕ್ಲಾಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಇರ್ಬೇಕು.. ನಂಗೆ ಗಣಿತದಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. 25ರಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ಮಾರ್ಕ್ಸ್.. ಆ ದಿನ ನಾನು ಬೈಸ್ಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನು ಮರೆಯೋಕಾಗಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಮನೆಯಿಂದ ಯಾರನ್ನಾದ್ರೂ ಕರ್ಕೊಂಡು ಬರೋಕೆ ಹೇಳಿದ್ರು. ದುರಂತ ಅಂದ್ರೆ ಸಂಜೆ ಉತ್ತರ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಆ ಉತ್ತರ ಪತ್ರಿಕೆ ಎಲ್ಲೋ ಕಳ್ದೋಗಿತ್ತು. ಮರುದಿನ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕರ್ಕೊಂಡು ಸ್ಕೂಲ್‌ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನಮ್ಮ ಗಣಿತದ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಅಮ್ಮನ ಮುಂದೆ ನಂಗೆ ಉಗ್ದು ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಹಾಕಿದ್ರು. ಮನೆಗೆ ಹೋದ್ಮೇಲೆ ಅಮ್ಮ ನಡೆದಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಹೇಳಿದ್ರು. ಆಗ ಅಪ್ಪನ ಕಡೆಯಿಂದನೂ ಮಂಗಳಾರತಿ ಆಗಿತ್ತು. ಜೊತೆಗೆ ಬೆತ್ತದ ರುಚಿಯೂ..
ಆ ಟೈಮ್‌ನಲ್ಲಿ ಯಾರದ್ದಾದ್ರೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೋರೆವೆಲ್ ಕೊರೆಯುತ್ತಾ ಇದ್ರೆ ನಾವು ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಸಂಜೆವರೆಗೂ ಅಲ್ಲೇ ಇರ್ತಿದ್ವಿ. ಆಗೆಲ್ಲ 300-400 ಅಡಿಗೆಲ್ಲ ನೀರು ಸಿಗ್ತಿತ್ತು. ಬೋರೆವೆಲ್ ಕೊರೆದು ನೀರು ಸಿಗ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಪೈಪ್ ಮೂಲಕ ನೀರು ಮೇಲಕ್ಕೆ ಹಾರೋದನ್ನು ನೋಡೋದೇ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬವಾಗಿತ್ತು. ಇನ್ನು ಎಲ್ಲಾದ್ರೂ ಜೆಸಿಬಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಿದ್ರೆ ಅದನ್ನು ನೋಡ್ತಾ ನಿಲ್ಲೋದೇ ಕೆಲಸ. ಜೆಸಿಬಿ ಮಣ್ಣು ತೆಗೆಯೋದನ್ನು ಎಷ್ಟು ನೋಡಿದ್ರೂ ಸಾಕಾಗ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಗೆ ಬಂದ್ಮೇಲೆ ಬಲಗೈಯಲ್ಲಿ ಜೆಸಿಬಿ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ಮಣ್ಣು ತೆಗಿಯೋಕೆ ನೋಡ್ತಿದ್ವಿ. ಅದೂ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಆಟ. ಲಕ್ಷದೀಪೋತ್ಸವ ಮತ್ತಿತರ ಜಾತ್ರೆ ವೇಳೆ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್‌ನ ಆಟಿಕೆ ಜೆಸಿಬಿಯನ್ನು ಖರೀದಿ ಮಾಡುವಂತೆ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ದುಂಬಾಲು ಬೀಳೋದು, ಅಪ್ಪ ಬೈಯೋದು.. ಜಾತ್ರೆಗೆ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಸುತ್ತಾಡೋದು.. ಸಂಜೆಯಿಂದ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ವರೆಗೆ. ಜೇಬಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೂಪಾಯಿಯೂ ಇರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಇರೋ ಬರೋ ಸ್ಟಾಲ್‌ಗಳ ಬ್ರೌಷರ್‌ಗಳನ್ನು ತಗೊಂಡು ಜೇಬಲ್ಲಿ ಇಟ್ಕೋತಿದ್ವಿ. ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ವರೆಗೆ ಸುತ್ತಾಡಿ ಕಾಲು ಸೋತ ಮೇಲೆ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕೋದು. ಐದು ದಿನ ಜಾತ್ರೆ ಇದ್ರೆ, ಐದೂ ದಿನ ಸುತ್ತಾಡ್ತಿದ್ವಿ. ಈ ಐದು ದಿನದಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತೋ ಒಂದು ದಿನ ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಕಾಡಿ ಬೇಡಿ ತಗೊಂಡ 10-20 ರೂಪಾಯಿಯಲ್ಲಿ ಐಸ್‌ಕ್ರೀಮ್ ಅಥವಾ ಗೋಬಿ ಮಂಚೂರಿ ತಿಂದ್ರೆ ಅದೇ ದೊಡ್ಡ ವಿಷ್ಯ.
ಅಂದ ಹಾಗೆ ಇವೆಲ್ಲ ಬಹುತೇಕ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯ ದಿನದ ನೆನಪುಗಳು..
