ಮಳೆಯೊಂದಿಗೆ ಅವಳು....

ಮಳೆಹನಿಗೂ ಪ್ರೀತಿಗೂ ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧ ಅನ್ಸತ್ತೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರಣಯ ಕಥೆಗಳ ಹಿಂದೆಯೂ ಮಳೆಹನಿಯ ಸ್ಪರ್ಶಗಳಿರತ್ತೆ. ತೆಳುಗಾಳಿಯ ರೋಮಾಂಚನಗೊಳಿಸುವ ಅನುಭವಗಳಿರತ್ತೆ. ಬಾಂಧವ್ಯದ ಬೆಸುಗೆ ಹೆಣೆಯುವ ನೂರಾರು ಸುಮಧುರ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಸಪ್ಪಳವಿರತ್ತೆ..

ಮಳೆ ಅಂದ್ರೆ ಹಾಗೆನೇ ಅಲ್ವಾ.. ಮಳೆಹನಿ ಮೈಮೇಲೆ ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿದಾಗ ಉಂಟಾಗುವ ಅನುಭವನೇ ಅಂಥಾದ್ದು. ಅದು ಬೆವರ ಹನಿಗಳ ಮೇಲೆ ಮಳೆ ತೋಕಿದಾಗ ಇರಬಹುದು ಅಥವಾ ಚಳಿಗಾಳಿಗೆ ಮೈ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ತವಕದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಇರಬಹುದು... ಮಳೆ ಹನಿಯ ಸ್ಪರ್ಶ ವಿಶೇಷ ಅನುಭೂತಿ ನೀಡತ್ತೆ. ಅದರೊಂದಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಸ್ಪರ್ಶವೂ ಇದ್ರೆ ಅದರ ಅನುಭವನೇ ಬೇರೆ..

ಪ್ರೀತಿಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಹುಡುಗನಿಗೂ ತಾನು ತನ್ನ ಹುಡುಗಿ ಜೊತೆಗೆ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ತೋಯಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಆಸೆಯಿರತ್ತೆ. ಹುಡುಗಿಗೂ ಜೋರುಮಳೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಹುಡುಗನ ಎದೆಗೊರಗಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕೆನ್ನುವ ಕನಸುಗಳಿರತ್ತೆ. ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೀಬೇಕು ಅನ್ನೋ ವಾಂಛೆಯಿರತ್ತೆ. ಇವೆಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿಸೋ ಹೃದಯಗಳಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಉಳಿದಿರತ್ತೆ. ಕೆಲವರು ಮಾತ್ರ ತಮ್ಮ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಈಡೇರಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ.

ನನ್ನ ಹುಡುಗಿ ಜೊತೆಗೆ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯೋ ಆಸೆ ನಂಗೂ ಇದೆ. ತುಂತುರು ಮಳೆಯೊಂದಿಗೆ ಅವಳು ನನ್ನ ಜೊತೆಯಿರಬೇಕು. ಇಳಿ ಸಂಜೆಯ ಕಾರ್ಮೋಡದ ನೆರಳಲ್ಲಿ ತಣ್ಣನೆಯ ಗಾಳಿಯೊಂದಿಗೆ, ತುಂತುರು ಮಳೆ.. ಜೊತೆಗೆ ಅವಳೂ.. ಅವಳು ಅಂಗೈ ಹಿಡಿದು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಬೇಕು. ಮಳೆನೀರಿನಲ್ಲಿ ಕಾಲು ತೋಯಿಸುತ್ತಾ ಆಟವಾಡಬೇಕು. ಪರಸ್ಪರ ನೀರೆರಚಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಬೇಕು. ಮಳೆಹನಿ ಮೈ ತಣ್ಣಗಾಗಿಸಿದಾಗ ನನ್ನೆದೆಯಲ್ಲಿ ಮುಖ ಹುದುಗಿಸಿ ಬಿಗಿದಪ್ಪಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕು. ಪುಟ್ಟ ಕಂದಮ್ಮನನ್ನು ಎದೆಗೊರಗಿಸಿ ನಿಂತ ತಾಯಿಯಂತೆ ನಾನಾಕೆಯ ತಲೆ ನೇವರಿಸಬೇಕು. ಮಳೆಹನಿಗಳ ಸ್ಪರ್ಶದೊಂದಿಗೆ ನಾನಾಕೆಯ ಹಣೆಮೇಲೊಂದು ಸಿಹಿ ಮುತ್ತು ನೀಡಬೇಕು. ಅದು ಮಳೆಹನಿಗೂ ಮಿಗಿಲಾದ ಅನುಭೂತಿ ನೀಡಬೇಕು. ಕೊನೆಯುಸಿರವರೆಗೂ ಜೊತೆಗಿರುವ ಹೃದಯಗಳಿಗೆ ಆಸರೆಯ ಬೆಸುಗೆಯಾಗಬೇಕು... ಅಕ್ಕರೆಯ ನೇವರಿಕೆಯಾಗಬೇಕು.

ಹಸಿರು ರಾಶಿಯ ಕಾಲು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮಳೆಯ ಸ್ಪರ್ಶದೊಂದಿಗೆ ಅವಳ ಜೊತೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಬೇಕು. ಅವಳ ಕಾಲು ಸೋತಷ್ಟೂ ದೂರ. ಬಳಿಕ ನಾನಾಕೆಯನ್ನು ಪುಟ್ಟ ಮಗುವಿನಂತೆ ಎದೆಗೆ ಬಿಗಿದಪ್ಪಿ ನಡೆಯಬೇಕು. ಮುಸ್ಸಂಜೆಯ ಇಳಿಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಾವಿಬ್ಬರೇ ಇರಬೇಕು. ಹೆಜ್ಜೆ ಸೋತಾಗ ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಮರದ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಕೂರಬೇಕು. ಆಕೆಯನ್ನು ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಮಗುವಿನಂತೆ ಮಲಗಿಸಬೇಕು. ಮಳೆ ಹನಿಗಳ ಸ್ಪರ್ಶದೊಂದಿಗೆ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿರೋ ಮುಂಗುರುಳ ಸೋಕಬೇಕು. ಅರಳು ಹುರಿವಂತ ಅವಳ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಡಬೇಕು. ಅವಳ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸಬೇಕು. ಅವಳ ತುಂಟಾಟಕ್ಕೆ ಸಾಥ್ ನೀಡಬೇಕು. ಅವಳೆಲ್ಲಾ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು. ಮತ್ತೆ ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು.. ಪ್ರೀತಿಸಿ ಪ್ರೀತಿಸಿ ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು... ಪ್ರೀತಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಅಕ್ಕರೆ, ಕಾಳಜಿಯ ಸ್ಪರ್ಶ ನೀಡಬೇಕು. ತಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದು ತಪ್ಪಲ್ಲ. ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಅರ್ಥವಿದೆ. ನೂರು ಜನ್ಮ ಎದ್ದು ಬಂದ್ರು ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಅವಳಿಗೆ ಬೇಕು ಅನಿಸಬೇಕು. ತಾನು ಪ್ರೀತಿಸೋ ಹುಡುಗ ತನ್ನವನು ಮಾತ್ರ.. ತನ್ನನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಸ್ವಾರ್ಥ ಇರಬೇಕು. ಇವೆಲ್ಲದರ ಜೊತೆಗೆ ನಿಷ್ಕಲಶ್ಮವಾಗಿ ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು...

ನನ್ನೆಲ್ಲ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸುವ ಹುಡುಗಿ ಇರಬಹುದಾ.. ಇದ್ರೂ ಆಕೆ ನನ್ನವಳಾಗಬಹುದಾ.. ನನ್ನವಳಾದ್ರೆ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಪಡ್ತೀನಿ. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ತುಂಬಾ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಸ್ತೀನಿ..

ಮೊದಲ ಪ್ರೀತಿ...

ಅಪಕ್ವ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆದಿದ್ದ ಮೊದಲ ಪ್ರೀತಿ.. ನಾನಾಗ ಫಸ್ಟ್ ಪಿಯುಸಿಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಕಾಲೇಜು ಜೀವನದ ಆರಂಭದ ದಿನಗಳು.. ಮೊದಲ ಮಳೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಪುಟ್ಟದೊಂದು ಬ್ಯಾಗ್ ಬೆನ್ನಿಗೆ ನೇತಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ಭೋರ್ಗರೆಯುವ ಮಳೆಯನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಅಪ್ಪ ಕೊಡಿಸಿದ ಹೊಸ ಕೊಡೆಯೊಂದಿಗೆ ಮಳೆ ಹನಿಯೊಂದಿಗೆ ಚೆಲ್ಲಾಟವಾಡ್ತಾ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗೋದೆ ಹೊಸ ಅನುಭವವಾಗಿತ್ತು. ಅಂದಿನವರೆಗೆ ಯುನಿಫಾರ್ಮ್ ನಲ್ಲೇ ಸ್ಕೂಲ್ ಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಕಲರ್ ಕಲರ್ ಡ್ರೆಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗೋದು ವಿಶೇಷವಾಗಿತ್ತು.

ಕಾಲೇಜು ಎಂಟ್ರೆನ್ಸ್ ತಲುಪ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಕೊಡೆ ಮಡಚಿ ಒದ್ದೆ ಬಟ್ಟೆಯೊಂದಿಗೆ ಕ್ಲಾಸ್ ಹುಡುಕುವ ಕೆಲಸ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೂ 0-26 ಕ್ಲಾಸನ್ನು ಹುಡುಕೋದ್ರಲ್ಲಿ ಸಫಲನಾಗಿದ್ದೆ. ಮೊದಲ ದಿನದ ನೆನಪುಗಳೊಂದಿಗೆ ಒಂದು ವಾರ ಕಳೆದಿದ್ದೆ. ವಾರದ ಬಳಿಕ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿದ್ದೇ ಆ ಸುಂದರ ಕುವರಿ. ಹೆಸರು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಊರು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ ಪ್ರತಿದಿನ ಅವಳನ್ನು ನೋಡ್ತಿದ್ದೆ. ಅವಳಿಗೊಂದು ಸ್ಮೈಲ್ ಕೊಡೋಕೆ ಕಾಯ್ತಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಆಕೆ ಯಾವ ಹುಡುಗರ ಮುಖವನ್ನೂ ನೋಡ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಕಡೆಗಂತೂ ಅಪ್ಪಿ ತಪ್ಪಿಯೂ ನೋಡ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.

ಕೊನೆಗೂ ಕ್ಲಾಸ್ ನಲ್ಲಿ ಅಟೆಂಡೆನ್ಸ್ ಹಾಕೋವಾಗ ಅವಳ ಹೆಸರನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗಂತೂ ವಿಶೇಷವಾದ ಹೆಸರು. ಆ ಹೆಸರನ್ನು ತುಂಬಾನೇ ಪ್ರೀತ್ಸೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದೆ. ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಆ ಹೆಸರಿನ ಮೇಲಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿ ಆಕೆಯ ಮೇಲಾಯ್ತು. ಪ್ರತಿದಿನ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬರ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಅವಳನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡೋಕೆ ಕಾಯ್ತಿದ್ದೆ. ಅವಾಗಷ್ಟೇ ಕ್ಲಾಸ್  ಬಂಕ್ ಮಾಡೋದನ್ನು ಕಲಿತಿದ್ದ ನಾನು ಆಕೆಗೋಸ್ಕರ ಕ್ಲಾಸ್ ಗೆ ಹೋಗೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದೆ.

ವಾರಗಳು ತಿಂಗಳುಗಳಾಯ್ತು. ಅವಳನ್ನು ಹುಚ್ಚನಂತೆ ಪ್ರೀತ್ಸೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಫಸ್ಟ್ ಇಯರ್ ಪಿಯುಸಿ ಮುಗಿಯಿತು. ನೋಡ ನೋಡ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಸೆಕೆಂಡ್ ಇಯರ್ ಪಿಯುಸಿಯ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳು ಸಮೀಪಿಸಿದ್ವು. ಫೈನಲ್ ಎಕ್ಸಾಂ ಟೈಮ್ ನಲ್ಲಿ ನಂಗೆ ಭಯ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಎಕ್ಸಾಂ ಬಗ್ಗೆಯಲ್ಲ.. ಬದಲಾಗಿ ಆಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ. ಸೆಕೆಂಡ್ ಪಿಯುಸಿ ನಂತ್ರ ಆಕೆ ಡಿಗ್ರಿಗಾಗಿ ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬರ್ತಾಳೋ, ಇಲ್ಲಾ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬಿದ್ದಿರ್ತಾಳೋ ಅಂತ... ಏನಪ್ಪಾ ಮಾಡೋದು ಅಂತ ತುಂಬಾನೇ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಹಾಗಂತ ಅವಳಲ್ಲಿ ಇದ್ಯಾವುದನ್ನೂ ಕೇಳೋ ಹಾಗೂ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ನಾವಿಬ್ರೂ ಮಾತಾಡ್ತಾನೇ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ.

ಕೊನೆಗೆ ಪಿಯುಸಿ ಎಕ್ಸಾಂ ಮುಗಿಯಿತು. 2 ತಿಂಗಳು ರಜೆ ಇತ್ತು. ಆ ಟೈಮ್ ನಲ್ಲಂತೂ ಆಕೆಯನ್ನು ನೋಡೋಕಾಗ್ದೆ ಪರದಾಡ್ತಿದ್ದೆ. ರಿಸಲ್ಟ್ ನವತ್ತು ಆಕೆ ಮತ್ತೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದಿದ್ಳು. ಆಕೆಯನ್ನು ನೋಡಿದ ಖುಷಿ ಇವತ್ತಿಗೂ ನೆನಪಿದೆ.

ನಂಗೆ ತುಂಬಾ ಖುಷಿ ಅನ್ಸಿದ್ದು ಅಂದ್ರೆ ಫಸ್ಟ್ ಇಯರ್ ಡಿಗ್ರಿಗೆ ಅಡ್ಮಿಷನ್ ಮಾಡೋಕೆ ಬಂದವತ್ತು. ಅಂದು ಆಕೆಯೂ ತನ್ನ ತಾಯಿ ಜೊತೆಗೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದಿದ್ಳು. ನಾನು ಜರ್ನಲಿಸಂ ಕಾಂಬಿನೇಷನ್ ಚೂಸ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಆಕೆಯಾದ್ರೋ ಹಿಸ್ಟರಿಗೆ ಮೊರೆ ಹೋಗಿದ್ಳು. ಆದ್ರೂ ಒಂದೇ ಕಾಲೇಜಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿದಿನ ನೋಡ್ಬೋದಲ್ವಾ ಅನ್ನೋ ಖುಷಿ ನನ್ನಲ್ಲಿತ್ತು.

ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳು ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ತುಂಬಾನೇ ಸಂತಸ ತಂದಿತ್ತು. ಪ್ರತಿದಿನ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದು ಆಕೆಯ ಮುಖವನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿಯೇ ನಾನು ನನ್ನ ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಂಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದೆ. ಹೀಗೆ ಮತ್ತೆರಡು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದವು. ನನ್ನ ವನ್ ವೇ ಪ್ರೀತಿ ನಾಲ್ಕನೇ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅವಳ ಮುಂದೆ ಹೇಳ್ಬೇಕು ಅಂತ ಡಿಸೈಡ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಅದೊಂದು ದಿನ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ ಆಕೆಯನ್ನು ನನ್ನ ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಂಗೆ ಕರೆದು ನಾನಿನ್ನ ಇಷ್ಟಪಡ್ತೀನಿ, ಮದುವೆಯಾಗ್ಬೇಕು ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ದೀನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದೆ. ಆದ್ರೆ ಆಕೆ ಒಲ್ಲೆ ಅಂದಿದ್ದಳು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಗೊತ್ತಾದ್ರೆ ಪ್ರಾಬ್ಲಂ ಆಗತ್ತೆ, ಸೋ ಬೇಡ.. ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನು ಮರೆತು ಬಿಡು ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ಳು..

ಪ್ರಥಮ ಚುಂಬನಂ ದಂತಭಗ್ನಂ ಅನ್ನೋ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಉಂಟಾಗಿತ್ತು. ನಾನ್ಯಾವತ್ತೂ ಆಕೆ ನನ್ನನ್ನು ರಿಜೆಕ್ಟ್ ಮಾಡ್ತಾಳೆ ಅನ್ನೋ ನೆಗೆಟೀವ್ ಯೋಚನೆಯನ್ನೇ ಇಟ್ಕೊಂಡಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಅಂತಾದ್ರಲ್ಲಿ ಆಕೆಯ ಮಾತು ಕೇಳಿದಾಗ ತುಂಬಾ ನೋವಾಗಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ವಾರಗಳು, ತಿಂಗಳುಗಳೇ ಬೇಕಾಯ್ತು. ಕ್ಲಾಸ್ ಮೇಟ್ಸ್ ಗಳಿಂದ ದೇವದಾಸ್ ಅನ್ನೋ ಬಿಟ್ಟಿ ಪಟ್ಟವೂ  ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು...

ಮೊದಲ ಪ್ರೀತಿಯ ನೆನಪುಗಳು ಯಾವತ್ತಿದ್ರೂ ಮರೆತು ಹೋಗಲ್ಲ. ಅವು ಸದಾಕಾಲ ನೆನಪಿನಲ್ಲುಳಿಯತ್ತೆ. ಇವತ್ತಿಗೂ ನನ್ನ ಮೊದಲ ಇ ಮೇಲ್ ಐಡಿಯ ಪಾಸ್ ವರ್ಡ್ ಅವಳ ಹೆಸರೇ ಇದೆ. ನಾನು ಸೆಕೆಂಡ್ ಪಿಯುಸಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಕ್ರಿಯೇಟ್ ಮಾಡಿದ ಇ ಮೇಲ್ ಐಡಿ...

ಅವಳ ನೆನಪುಗಳು, ಅವಳೊಂದಿಗಿನ ಕನಸುಗಳು... ನೆನಪುಗಳ ಬುತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಭದ್ರವಾಗಿದೆ. ಅವಳಿಗೆ ನಾನಿವಾಗ ನೆನಪಿರ್ಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಅವಳು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದಿವೆ. ಸುಂದರ ಸಂಸಾರದ ನೌಕೆಯಲ್ಲಿ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದಾಳೆ ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ದೀನಿ..  ಯಾವತ್ತೂ ಖುಷಿಯಾಗಿರ್ಲಿ...

ನನ್ನ ಕನಸು...

ಒಂದು ಮುಂಜಾವಿನಲಿ ಕಂಡ ಸುಂದರ ಕಸನು... 

ಮುದ್ದು ಮುಖದ ಹುಡುಗಿ..

ಪ್ರೀತಿಸೋಕೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಿರೋ ನಿಷ್ಕಲಷ್ಮ ಮನಸ್ಸು.. 

ಪರಿಚಯ ಗೆಳೆತನಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿದಾಗ ಮೊಗದಲ್ಲಿ ನಗು.. 

ಮನದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಸಂತಸ ಮಿಂಚಿ ಮರೆಯಾಗಿತ್ತು..

ಮುಂದೆ ಗೆಳೆತನವನ್ನು ಮೀರಿ ನಿಂತ ಸ್ನೇಹದ ಬೆಸುಗೆ...

ಮೌನವನ್ನೂ ಮರೆಮಾಚುವ ಪಿಸುಗುಟ್ಟುವಿಕೆ... 

                                             ದಿನಗಳು, ವಾರಗಳು, ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದು ಹೋದವು...

ಸ್ನೇಹದ ಬೆಸುಗೆ ಸಡಿಲವಾಗದಷ್ಟು ಬಿಗಿಯಾಯ್ತು.. 

ಪ್ರೀತಿಸೋ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತಷ್ಟು ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಯ್ತು..

ಆದ್ರೆ ಅಷೊತ್ತಿಗೆ ಕನಸು ಮುರಿದು ಬಿದ್ದಿತ್ತು.. 

ಮೈಕೊಡವಿಯೆದ್ದಾಗ ಆಕೆ ಬಹುದೂರ ಸಾಗಿದ್ದಳು... 

ಕನಸು ಅಂತ್ಯವಾಗಿತ್ತು.. ಪ್ರೀತಿ ದೂರವಾಗಿತ್ತು... 

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆ ಕನಸು ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಬರಬಾರದೆ...

ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ನೆನಪು... ನಾನಾಗ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿದ್ದ ಆರಂಭದ ದಿನಗಳು. ಖಾಸಗೀ ವಾಹಿನಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಸಾವಿರಾರು ಕನಸುಗಳು, ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ನನಗೆ ನನ್ನದೇ ಆದ ಕಲ್ಪನಾ ಲೋಕವೊಂದಿತ್ತು. ನಾನೇ ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸಿದ ಆಳೆತ್ತರದ ಕನಸುಗಳ ಲೋಕವಿತ್ತು. ಈ ನಡುವೆ ಆ ಹುಡುಗಿ ನನ್ನು ಮನಸ್ಸು ಕೆಡಿಸಿದ್ದಳು.
               ನಾ ನಿನ್ನ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಸ್ತೀನಿ ಕಣೋ ಅಂತ ಆಕೆ ಅದೊಂದು ದಿನ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಹೇಳಿದ್ಳು. ನಂಗೆ ಕೆಲಹೊತ್ತು ಅದನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಏನ್ ಹೇಳ್ಬೇಕು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗದೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದೆ. ಸುನೀ ಪ್ಲೀಸ್ ಕಣೋ, ಇಲ್ಲಾಂತ ಮಾತ್ರ ಹೇಳ್ಬೇಡ, ನಂಗೆ ತಡ್ಕೊಳ್ಳೋಕಾಗಲ್ಲ ಅಂತ ಅತ್ತು ಹೇಳಿದ್ಳು. ಅವಳ್ಯಾವತ್ತೂ ನನ್ನನ್ನು ಸುನೀ ಅಂತನೇ ಹೆಚ್ಚಾಗೀ ಕರೀತಿದ್ದಿದ್ದು. ಅವಳ ಆರ್ದ ದನಿ ಕೇಳಿದಾಗ ನಂಗೂ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ಬಂದಿತ್ತು.
              ಅವಳು ಪೋನ್ ಮಾಡಿ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ವಿಚಾರ ಹೇಳಿದ ಒಂದು ವಾರದ ಬಳಿಕ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ಳು. ಸುನಿ ನಾಳೆ ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬರ್ತಿದ್ದೀನಿ. ಜೊತೆಗೆ ನನ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಮೇಟ್ ಕೂಡ ಇರ್ತಾನೆ. ಒಂದು ಇಂಟರ್ ವ್ಯೂ ಇದೆ ಕಣೋ.. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ನಿನ್ ರೂಮ್ ಗೆ ಬರ್ತೀವಿ ಅಂದಿದ್ಳು. ಮರುದಿನ ಭಾನುವಾರವಾಗಿದ್ರಿಂದ ಆಫೀಸ್ ಗೆ ರಜೆ ಇತ್ತು. 6 ಗಂಟೆಗೆಲ್ಲ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನಲ್ಲಿ ಬಸ್ ಇಳ್ಕೊಂಡು ಇಬ್ರೂ ನನ್ನ ರೂಂ ಹತ್ರ ಬಂದಿದ್ಳು. 9 ಗಂಟೆಗೆಲ್ಲ ನಾನು ಅವರ ಜೊತೆಗೆ ಇಂಟರ್ ವ್ಯೂ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ಮಧ್ಯಾಹ್ನವಾಗ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಇಂಟರ್ ವ್ಯೂ ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಕರ್ಕೊಂಡು ಲಾಲ್ ಭಾಗ್ ತೋರಿಸೋಕೆ ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದೆ. 6 ಗಂಟೆಗೆಲ್ಲ ಮತ್ತೆ ವಾಪಾಸ್ ರೂಂ ಗೆ ಬಂದಿದ್ವಿ.
             10 ಗಂಟೆಗೆ ಅವರಿಗೆ ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ನಿಂದ ವಾಪಾಸ್ ಊರಿಗೆ ಹೊರಡೋಕೆ ಬಸ್. 8.30ಕ್ಕೆ ರೂಮ್ ಬಿಡೋಣ ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ದೆ. 8 ಗಂಟೆಗೆ ಊಟ ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡ್ವಿ. ಮೂವರೂ ಟೆರೇಸ್ ನ ಕಟ್ಟೆ ಮೇಲೆ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಕೂತಿದ್ವಿ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸಹಪಾಠಿ ರೀ ಚಾರ್ಜ್ ಮಾಡೋಕೆ ಅಂತ ಕೆಳಗಡೆ ಹೋದ. ಬಹುಷ ಆಕೆ ಅದೇ ಕ್ಷಣಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಕಾಯ್ತಿದ್ಳು. ಸುನೀ ನಾನು ಹೇಳಿದ್ರ ಬಗ್ಗೆ ಥಿಂಕ್ ಮಾಡಿದ್ಯಾ.. ಏನ್ ಮಾಡ್ತಿಯಾ ಹೇಳು.. ಅಂದ್ಳು. ಆಕೆ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ವಿಚಾರ ಹೇಳಿ ಒಂದು ವಾರ ಕಳೆದ್ರೂ ನನಗೊಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬರೋಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆ ನಂಗೂ ಇಷ್ಟ ಆಗಿದ್ಳು. ಆಕೆಯ ತುಂಟತನಗಳೂ. ಆದ್ರೆ ಹಾಗಂತ ನಾನ್ಯಾವತ್ತೂ ಆಕೆಯನ್ನು ಲವ್ ಅನ್ನೋ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಫ್ರೆಂಡ್ಲಿಯಾಗೇ ಇದ್ದೆ. ಆಕೆಯ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಹೇಳೋದೇನೋ ಸುಲಭವಾಗಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಮುಂದೆ... ಆಕೆಯನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗೋ ವಿಚಾರವಂತೂ ಕನಸೇ.. ಮದುವೆಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ತೊಡಕುಗಳುಂಟಾಗತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ನಂಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಹೂಂ ಅನ್ನೋಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ನೋಡ್ತಿದ್ದೆ.
              ಅಂದು ರಾತ್ರಿ ನಾನೇನೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳೋಕೆ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆ ಜಾಸ್ತಿ ಫೋರ್ಸ್ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಮೌನದಲ್ಲೇ ವಾಪಾಸ್ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟ್ಳು. ಊರಿಗೆ ಹೋದ್ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ನಾಲ್ಕು ದಿನದ ನಂತ್ರ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ಳು. ಈ ಬಾರಿ ನಂಗೆ ಏನಾದರೊಂದು ಉತ್ತರ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಈ ನಡುವೆ ದೊಡ್ಡದೊಂದು ಡ್ರಾಮಾ ನಡೆದು ಹೋಗಿತ್ತು. ಆಕೆಯ ಆಱೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿ.. ಮಧ್ಯೆ ಅದ್ಯಾವುದೋ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನಾನಾಕೆಯ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಸೂಚಿಸಿದ್ದೆ...
ಆದ್ರೆ ಮುಂದೆ ಏನೇನೋ ಆಗೋಯ್ತು. ನಾನು ಆಕೆಯ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಸೂಚಿಸಿದ ಮತ್ತೊಂದು ವಾರದಲ್ಲೇ ಆಕೆಯ ಎಂಗೇಜ್ ಮೆಂಟ್ ಸಹ ಆಗೋಯ್ತು.. ಮತ್ತೆ ತಿಂಗಳೊಳಗಾಗಿ ಧಾಂ ಧೂಂ ಅಂತ ಮದುವೆನೂ ಆಯ್ತು.. ನನಗದನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ..ಹಾಗಂತ ಭಗ್ನಪ್ರೇಮಿಯಾಗಿ ದೇವದಾಸನಾಗಲಿಲ್ಲ.. ಆಗೋದೆಲ್ಲ ಒಳ್ಳೇದಕ್ಕೇ ಅಂದ್ಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಆಕೆಯ ಮದುವೆಗೂ ಹೋಗಿ ಅಕ್ಷತೆ ಕಾಳು ಹಾಕಿ ಬಂದಿದ್ದೆ...
                ಇವೆಲ್ಲ ಆಗಿ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳೇ ಕಳೆದಿವೆ.. ಮತ್ತೆ ಯಾವುದೇ ಹುಡುಗಿ ಪ್ರೋಪೋಸ್ ಮಾಡಿದಾಗ ಹಳೆಯ ಕಥೆಗಳೆಲ್ಲ ನೆನಪಾಗೋಯ್ತು.. ಹಾಗೆ ಸುಮ್ನೆ ಬರೆದೆ..

ಮೊಗೆದಷ್ಟೂ ಮುಗಿಯದ ಪ್ರೀತಿ...

ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಭೇಟಿಯಾಗಿದ್ದರು. ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಭೇಟಿ ಅಂದ್ರೂ ತಪ್ಪಾಗದೂ.. ಮೊದಲ ಭೇಟಿಯಲ್ಲೇ ಏನೋ ಆಕರ್ಷಣೆಯಾಗ್ಲಿ, ಇನ್ನೆಂತದ್ದೋ ಖಂಡಿತ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಪರಸ್ಪರ ನೋಡಿದ್ರೂ, ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಮಾತಾಡಿದ್ರು. ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮನಸ್ಸಾದ್ರೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡ್ತಿದ್ರು. ಆದ್ರೆ ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇಬ್ರೂ ತುಂಬಾನೇ ಕ್ಲೋಸ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ರು. ಅದು ಹೇಗೆ ಅನ್ನೋದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಇಬ್ರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ, ಪರಸ್ಪರ ಆಕರ್ಷಣೆಯಾಗ್ಲಿ, ಸೆಳೆತವಾಗ್ಲೀ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತ ಘಟನೆಯಾಗ್ಲಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶಗಳಾಗ್ಲಿ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೂ ಇಬ್ರೂ ಬಿಟ್ಟಿರೋಕಾಗದಷ್ಟು ಆತ್ಮೀಯರಾಗಿದ್ರು...


ನಾಳೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಇಬ್ರಿಗೂ ಚಿಂತೆಯಿದೆ. ಜೀವಮಾನಪೂರ್ತಿ ಇಬ್ರಿಗೂ ಜೊತೆಯಾಗಿರೋಕೆ ಆಗಲ್ಲಾಂತ ಗೊತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಾರಣಗಳೂ ಇವೆ.. ವಾಸ್ತವಗಳ ಅರಿವಿರೋದ್ರಿಂದ ಕನಸುಗಳು ನನಸಾಗಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ಇಬ್ರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿತ್ತು.

ದಿನಗಳು ಕಳೆದು ಹೋಗ್ತಾನೇ ಇವೆ.. ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯ ದಿನಗಳು ಮಾತ್ರ ಬಾಕಿಯಿವೆ.. ಬಳಿಕ ಇಬ್ರೂ ಬೇರೆಯಾಗ್ತೀವಿ.. ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ... ಅದನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮನಸ್ಸಾಗ್ಲೀ, ಧೈರ್ಯವಾಗ್ಲೀ ಇಬ್ರಿಗೂ ಇಲ್ಲ.. ಆದ್ರೂ ತಮ್ಮ ಅಧೈರ್ಯವನ್ನೂ ಯಾರೂ ತೋರ್ಪಡಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ.. ಎಲ್ಲೋ ಒಂದ್ಕಡೆ ಇಬ್ರಿಗೂ ಸಮಾಧಾನ ಆಗೋವರ್ಗೂ ಅತ್ತು ಬಿಡ್ಬೇಕು ಅನ್ಸಿದೆ.. ಆದ್ರೆ ಅದು ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸಮಾಧಾನ ತಂದೀತು... ಪೂರ್ತಿ ಜೀವಮಾನಕ್ಕಲ್ಲ.. ಹಾಗಾದ್ರೆ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿನ ಹೀಗೆ ಇರೋದು... .